Hoe voel jij je nu het steeds duidelijker wordt dat wij voorlopig nog niet verlost zijn van het Coronavirus? Ervaar jij rust of onrust? Vertrouwen of angst? Sta jij in de actiemodus of trek je liever een deken over je heen?
Als jij werkzaam bent in de zorg of een ander 'vitaal beroep', dan is er geen echte keus. Je staan noodgedwongen in de overlevingsstand en doet alles wat in je vermogen ligt om onze maatschappij overeind te houden in deze tijd van crisis. De waardering voor jou is dan ook volkomen terecht. Mogelijk is jouw uitdaging om in de hectiek zelf overeind te blijven. Door in de weinige eigen tijd die je gegeven is goed voor jezelf te zorgen. Probeer daarbij goed naar je lichaam te luisteren. Dit liegt zelden en soms zegt het ‘ho’, zoals voormalig minister Bruins is overkomen...
Ben jij niet werkzaam in een vitaal beroep, dan is de kans groot dat je vanuit huis zo als goed mogelijk je werk of opleiding probeert voort te zetten. Gebruik makend van de digitale mogelijkheden. Voor de een is dit 'business as usual' en voor de andere een radicale verandering. Bijzonder te zien hoe innovatie onder hoge urgentie en druk versneld ingevoerd kan worden. Online leren en met elkaar communiceren en samenwerken heeft in een paar weken tijd een enorme vlucht gemaakt. Kinderen zijn al bijna gewend aan hun ‘virtual classrooms’ en als ik alle “Zoom”-sessies zou bijwonen waar ik voor uitgenodigd word zou ik geen tijd meer hebben voor mijn gezin.
Ook de dynamiek in vele thuissituaties zijn radicaal veranderd. In mijn geval ben ik nu overdag de thuiswerker én hoeder voor mijn puberkinderen, terwijl mijn vrouw lange dagen maakt op het provinciehuis als interim MA voor de directeur van de Veiligheidsregio Utrecht. Gisteren mocht ze bijvoorbeeld het landelijk Veiligheidsberaad logistiek coördineren dat plaatsvond na afloop van de persconferentie over de aangescherpte Corona-maatregelen. Mijn dochter is nu op haar slaapkamer online les aan het volgen, terwijl mijn zoon als eindexamenleerling net gehoord heeft dat het Centraal Examen niet doorgaat. De jubelstemming is binnen een half uur omgeslagen tot stress, aangezien hij zich nu realiseert dat de schoolexamens - waar hij zich op aan het voorbereiden is (althans dat hopen wij :-)) bepalend is voor zijn slagen. Zo snel kan het verkeren...
Kortom, in deze tijd wordt iedereen geconfronteerd met onzekerheid. Over het halen van je diploma. Over de toekomst van je baan of je eigen bedrijf. Over de gezondheid van jezelf en jouw naasten. Mijn ouders wonen in het oosten van het land en zijn afhankelijk van mantelzorg. Het is toch een beangstigend gevoel dat hen nu wat overkomt en dat we daar niet heen kunnen gaan. En gistermiddag ontving ik een bericht dat een client van mij was opgenomen op de Spoedeisende Hulp ivm corona. Terwijl ik nog die ochtend gereageerd had op een reflectie van haar via het eCoachplatform dat ik gebruik. Terwijl ik dit schrijf ontvang ik net van haar een mail dat ze aan het zuurstof ligt en antibiotica krijgt, waardoor ze minder benauwd en moe voelt. Voel mij opgelucht dat ze een levensteken geeft en tegelijkertijd ontroerd, doordat ze schrijft dat mijn steun (via eCoaching) voor haar nu essentieel is.
Hoe ga jij met die onzekerheid van niet-weten om? Misschien trek jij je wel helemaal terug in de veiligheid en vertrouwdheid van jouw gezin. Of misschien ben jij juist heel actief op social media, zodat je je niet geïsoleerd voelt en verbonden blijft met familie en vrienden. En ben jij daarnaast hard aan het werk om je (online) zichtbaar te maken. Om als zelfstandig ondernemer deze crisis te overleven.
De boodschap die ik wil meegeven is dat ieder haar eigen context en eigen copingstrategie heeft en dat dit helemaal ok is. Het is heel natuurlijk dat jij anders op angst en onzekerheid reageert dan een ander. In crisissituatie reageren wij vanuit ons eigen copingstrategie. Basaal zijn er drie varianten: vluchten, vechten of bevriezen.
In een bepaalde copingstrategie kan gebruikgemaakt worden van een veelheid aan mechanismen. Een veelgebruikte indeling is:
- Actief aanpakken: het probleem wordt geanalyseerd en opgelost.
- Sociale steun zoeken: troost en begrip zoeken bij anderen, samen met een ander het probleem oplossen.
- Vermijden: het probleem wordt ontkend en vermeden.
- Palliatieve reactie: men richt zich op andere dingen dan het probleem. In extreme vorm kan dit leiden tot verslavingen.
- Depressief reactiepatroon: piekeren, zichzelf de schuld geven, twijfel aan zichzelf.
- Expressie van emoties: het probleem leidt tot frustratie, spanning en agressie.
- Geruststellende gedachten en wensdenken: men houdt zich voor dat het probleem vanzelf wel goed komt of dat anderen het nog veel zwaarder hebben.
Waar herken jij je in? Ben jij bewust van jouw copingmechanismen? Waar is dit gedrag mogelijk ontstaan? Wat levert dit gedrag jou op en wat kost het je?
Het voordeel van bewustzijn van je eigen gedragspatroon is dat je de mogelijkheid hebt het te doorbreken wanneer dit jou nu niet meer helpt. Want elk gedrag kent haar baten, maar ook mogelijke kosten. Bijvoorbeeld, met hard werken (vorm van vechten) heb je het gevoel controle te hebben, maar je kan er uiteindelijk ook heel moe van worden. Terugtrekken (vorm van vluchten) geeft een gevoel van geborgen- en veiligheid, maar het ontneemt je ook de kans samen met een ander tot oplossingen voor jouw probleem te komen.
Ik weet van mijzelf dat ik in mijn jeugd geleerd heb om altijd mijn uiterste best te doen. Omdat mijn ouders, die net voor mijn geboorte vanuit Indonesie naar Nederland zijn gekomen, mij meegaven dan ik iets beter dan de gemiddelde Nederlander moet zijn om kansen te krijgen. Los van of deze veronderstelling juist is, kan dit aangeleerd gedrag ervoor zorgen dat ik nu keihard ga werken om boven het maaiveld uit te komen (hoewel dit juist in strijd is met mijn culturele aanleg voor bescheidenheid). Los van mijn oprechte intentie om in deze moeilijke tijden mijn rol als perspectiefbieder in te zetten voor anderen, lag de neiging om hard aan mijn zichtbaarheid te werken zeker op de loer afgelopen week. Verder aangewakkerd door de massale oproep van (zelfbenoemde) guru’s om maar zichtbaar te zijn en de vele (online) initiatieven die ontplooid en gepromoot worden. Het rustmoment van het weekend zorgde ervoor dat ik mij dit realiseerde en dat ik nu daarom beter luister naar wat ik echt wil, wat mijn unieke bijdrage is en wat ik nu zelf nodig heb. En dat is het ene moment in actie komen om anderen en mijzelf te bewegen richting een lonkend en betekenisvol perspectief, en het volgende moment reflectie en rust om aandacht te geven aan mijn dierbaren en mijn energiegevers en energieslurpers...
Samengevat: angst, onzekerheid en niet weten is normaal en helemaal ok. Geef aandacht aan wat nu voor jou echte aandacht nodig heeft en dat kan elk moment veranderen. Voel en luister naar je lichaam. En wees bewust van je eigen copingmechanismen. En tenslotte, vertrouw op je eigen kracht en potentieel, zodat je bewuste keuzes kan maken die jou helpen bij het creëren van meer balans in deze onzekere tijd.
Ik wens jou en je dierbaren veel gezondheid en veerkracht!
PS. Voel je vrij om jouw ervaringen met onzekerheden tijdens de Corona-crisis hieronder te delen.
Ondersteuning nodig om meer balans voor jezelf te creëren in deze onzekere tijd? Neem gerust contact met mij op. Lees hier ervaringen van mensen die ik heb mogen begeleiden.
