Afgelopen weken mocht ik weer getuige zijn van prachtige reflecties van mijn coachees. Zo mooi om te zien hoe (h)eerlijk en kwetsbaar ze over zichzelf kunnen spreken en schrijven. En dat hen dit helpt om echte keuzes te maken voor hoe ze écht willen werken en leven…
Heb jij al tijd gevonden om stil te staan?
Het jaar loopt alweer bijna ten einde. Voor velen de tijd om de balans op te maken. Welke van mijn jaardoelen heb ik bereikt en wat zijn mijn plannen voor de volgende jaren? Zowel zakelijk als privé.
Velen komen niet toe aan werkelijke reflectie en bezinning, zodat zij geen echte keuzes maken.
Mogelijke redenen die ik tegenkom:
- Ik heb er geen tijd voor. Ik word geleefd door de waan van de dag en ben blij dat ik zo even vrij heb.
- Wat heeft het voor zin? Ik heb toch weinig invloed op de toekomst.
- Ik kan het niet alleen. Ik heb een sparringpartner nodig om echt te kunnen reflecteren
- Er is geen duidelijk toekomstperspectief. Dit maakt het moeilijk om doelen te stellen en keuzes te maken.
Zonde, want reflectie aan de hand van een persoonlijk kompas geeft richting en stelt je wel in staat keuzes te maken richting een betekenisvol perspectief. Vragen die je hierbij jezelf kunt stellen:
- Wat is mijn persoonlijke missie, mijn hoger doel?
- Wat is mijn gewaagd doel voor de komende x jaar?
- Wat zijn mijn kernwaarden die ik wil leven?
- Wat zijn mijn kernkwaliteiten die ik ten volle wil inzetten?
Kijk eens terug op het afgelopen jaar. In hoeverre werk en leef je in lijn met je persoonlijk kompas? Wat waren de succesmomenten die je meer zou willen ervaren? En wat zou je minder willen?
Het is telkens weer mooi om te zien hoeveel rust en ruimte het geeft wanneer iemand zijn/haar betekenisvol perspectief vorm heeft gegeven en deze als kompas weet te hanteren. En dat de urgentie gevoeld wordt om echt iets te veranderen wanneer dieper verlangen en dagelijkse praktijk uit elkaar gaan lopen. Zo zie ik vaak dat mensen die verstrikt zijn geraakt in bijvoorbeeld negatieve werkstress pas echte keuzes durven te maken wanneer ze zich verbinden met hun dieper verlangen om meer tijd te besteden aan dierbaren en zichzelf of aan de werkzaamheden die ze echt leuk en waardevol vinden…
Trek lessen uit je reflectie.Wat deed ik (anders) tijdens mijn succeservaringen? Welke (gedrags-)patronen zorgen voor mijn energievreters? Welke gedragsverandering is er nodig om te werken en te leven zoals ik écht wil? Wat heb ik hiervoor los te laten?
Iedereen heeft wel zijn/haar wow- en bah-ervaringen, maar vaak wordt er niet van geleerd. Hoe heerlijk was het bijvoorbeeld om echt eens voor jezelf te kiezen of je grens te stellen? En hoe spannend was dit om te doen? Bang of je het wel zou kunnen, dat er iets fout zou gaan of dat iemand ontevreden zou kunnen worden…
Ga op reis, stap op voor stap. Verbind je met het lonkende toekomstperspectief, maar focus je op de eerstvolgende stap. En maak deze zo klein dat deze haalbaar is. Zo voorkom je dat de drempel te hoog wordt om in beweging te komen. En ervaar je succesmomenten om te volharden.
Ik zie geregeld mensen die cognitief alles snappen wat ze zouden moeten doen, maar niet in beweging komen, omdat ze voortdurend beren op de weg zien of dat ze eerst resultaat willen zien. Ik herinner ze dan wel eens aan het verhaal dat je eerst hapje voor hapje door de rijstebrij heen moet eten om Luilekkerland te bereiken. En dat de reis veelal belangrijker is dan de bestemming…
Zorg voor hulpbronnen die je op je reis kunnen ondersteunen. Vraag mensen uit je persoonlijke en/of werkkring om je te stimuleren en scherp te houden wanneer nodig. Zeker voor de ‘doe-het-zelvers’ een uitdaging.
Er zijn opvallend veel mensen – die om wat voor een reden ook – geleerd hebben om alles zelf te moeten of willen doen. Zo zonde, het kost veel energie en je ontneemt de kans om samen tot een betere oplossing te komen dan jezelf ooit in je eentje kunt bereiken.
Deel je verlangen en onzekerheden en maak kenbaar wat je nu nodig hebt. Laat je zelf zien en ervaar wat er gebeurt…
Kan nog glimlachen bij de gedachte aan een reflectieverslag die ik gisteravond las van een coachee die op een feestje experimenteerde met haarzelf laten zien en vanzelf belandde in diepgaande gesprekken. Aan het eind van het feestje ontving ze spontaan van een aantal mensen complimenten – begeleid met een kus op de wang – over hoe lief ze niet was…:-)
Het delen van verlangens, ergernissen en onzekerheden zorgen voor begrip, verbinding en mogelijkheid tot synergie. Ken jij bijvoorbeeld de drijfveren, talenten en onzekerheden van jouw collega’s en vice versa? In hoeverre helpen jullie elkaar al om het gezamenlijk potentieel te benutten? en te doen wat jullie écht willen?
Het is telkens weer frappant om te zien wat weinig collega’s van elkaar weten, terwijl ze soms al tijden een team vormen. En hoeveel ruimte en energie het geeft wanneer verlangens en onzekerheden naar elkaar worden uitgesproken. Zo herinner ik mij nog een managementteam dat werkdruk op de agenda zette, omdat veel MT-leden dachten dat ze 24/7 beschikbaar moesten zijn. De directeur immers verstuurde al jarenlang in nachtelijke tijden mails. De zucht van verlichting was goed te voelen toen deze directeur zich hierover verbaasde en aangaf dat dit zijn eigen keuze is en hij dit niet van de anderen verwachtte…
Geïnteresseerd in een waardevol reflectiegesprek voor jezelf en/of jouw team? Ik nodig je uit voor een inspirerend gesprek, waarin ik je/jullie uitnodig om verlangens en onzekerheden te delen en echte keuzes te maken voor wat er echt wilt ontstaan…
Ik wens je fijne feestdagen en een goede afsluiting van het jaar. Met tijd voor reflectie…
